Een kleinigheid ...

Meer dan 50 jaar communiceren we al met elkaar, mijn ega en ik.  En, toegegeven, altijd vlekkeloos verliep dat niet maar als het er op aankwam dan werden we het toch eens voor het al te ver mis liep.

Een mens gaat er uiteindelijk op vertrouwen dat dat zo zorgeloos verder gaat.

Jullie raden het al: Doe het niet!

Bijna was onze reis naar Italie, in ieder geval mijn deelname daaraan, ernstig in gevaar gekomen. Na een relaxte morgen waarin we op ons gemak alles verzameld en ingepakt hadden, nog een laatste keer het huis geswifferd en daarna Leoniet en Walter opgehaald hadden stonden we netjes op tijd op het station van Etten-Leur.

Daar bleek, toen ik niet langer mijn " zelf hebbe" neiging kon onderdrukken en Corrie om mijn paspoort vroeg, dat dat nog lekker thuis in de kast lag. Mijn vraag aan haar eerder die morgen of ze de paspoorten in haar tas had was begrepen als " of ze haar paspoort in haar tas had." Haar antwoord " dat dat in haar rugzak zat omdat ze haar as niet meenam" had ik verstaan als " dat die in haar rugzak zaten omdat ze haar tas niet meenam". 

13:57 !?! en de trein gaat om 14:06 Oooohhhhhhh noooh. Toch terug gerend naar de auto. Prius Eco stand uitschakelen, racen naar de Gerbrandyhof (natuurlijk net nu weer een hoop sukkelaars op pad) binnen rennen, kast open. Ja, hij staat er! Kast dicht, voordeur dicht. Prius in zijn achteruit  en weer terug naar de P+R waar mijn parkeerplek nog open was. Deur dicht, slot er op en rennen naar de overkant. Nog een minuut te vroeg. Gered.

Verder is alles gewoon heel relaxed gegaan die dag en kwamen we op de afgesproken tijd aan in Perugia. Nog een geluk bij een ongeluk dat ik mijn neiging om altijd self supporting te zijn  op tijd de vrije loop liet. Voor hetzelfde geld had ik er pas aan toegegeven op Zestienhoven (Rotterdam The Hague Airport) . Dan waren de rapen pas echt gaar geweest.

Les:

Zelfs als je denkt dat je het begrijpt kan je het nog mis hebben. (niet van JC)

Wordt vervolgd, H