Dat gaat snel ...

Vandaag gestart in het laatste boekje van de 3. De eerste 2 boekjes die we van het reisbureau kregen:

1. Assisi to Spoleto
2. Spoleto to Rieti

Die hebben we met de aankomst gisteren in Rieti weer terug kunnen stoppen in het informatiepakket dat we op ons eerste overnachtingsadres aantroffen. Vanmorgen dus gestart met het laatste boekje: Rieti to Rome!

Eerste etappe in dat boekje is: Rieti naar Poggio San Lorenzo. Die etappe lijkt met zijn 17 Km en de stijging aan het eind redelijk lang. Maar we starten extra vroeg omdat bagage en wijzelf om 08:30 opgehaald worden. Dat kwam blijkbaar de taxionderneming het allerbest uit en ons maakte het niet al te veel  uit. Een half uur eerder of later, een kniesoor die daar op let. Daarbij, de communicatie over het tijdstip verliep vrij eenzijdig. Elke keer dat ik aangaf in mijn beste Italiaans over de vertrektijd te willen praten antwoordde mijn gesprekspartner:" a le otto e mezzo", "eight thirty" of combinaties van voorgaande met " okaay?" of " va bene!". Omdat we tegelijkertijd in een vrij net restaurant met de dienstdoende ober de logistiek van primi, secundi en contorni aan het uitonderhandelen waren zodat we een gezamelijke maaltijd konden genieten hadden we de strijd om een half uur extra nachtrust maar gestaakt en NC Arduino taxi zijn zin gegeven.

Maar, pluspunt, we stonden zo lekker vroeg aan de start van de wandeling. Ook deze keer weer even langs een bar om broodjes voor onderweg. Altijd een verrassing wat is er te koop. Deze keer tonijn met tomaat en (aanrader wat mij betreft) tonijn met artisjok. Vrijwel direct na het verlaten van de bar en koud en route lopen we een mede pelgrim tegen het lijf. Die zit blijkbaar om een praatje verlegen want ze vraagt gelijk of we ook Engels spreken. Op onze bevestiging blijkt ze ons te willen waarschuwen voor de de gevaren die ons wachten op het pad. De combinatie van het hoge gras en de ochtenddauw waardoor ze doordrenkt geraakt is heeft haar doen besluiten verder maar langs de, voorzover wij kunnen zien best wel drukke, provinciale weg verder te gaan. Begrijpelijk als je op sandalen loopt misschien maar wij  schrikken toch terug voor het idee om 17 Km spitsroeden te lopen. We nemen dus gewoon de route.

Ze blijkt vooral in het begin wel een punt te hebben. Al snel raken  schoenen, broekspijpen en (voor de bermudadragers) benen, kleddernat. We zien ook mede wandelaars de afritsbroek omruilen voor een regenbroek. Maar al met al komen er gaandeweg ook wat opener stukken en drogen we ook wel weer wat op. De keuze voor het pad boven de provinciale weg blijkt de juiste. Onze bezorgde medepelgrim hebben we overigens niet meer gezien.

De wandeling loopt voor het grootste deel langs een beek. Daardoor langzaam stijgend en daardoor hebben we redelijk vlot de eerste helft  achter ons. Daarna wachten de zo gevreesde hoogtemeters. Maar, oefening baart kunst, ook die gaan ons steeds beter af

 Die tweede helft van de wandeling doorkruisen we nog wat hellingbossen met zo hier en daar nog een glibberige uitdaging maar aan het eind zit de moed er nog zo goed in dat we de afslag naar ons overnachtingsadres negeren om eerst het dorp (eigenlijk de bar) te bezoeken en daarna weer terug te lopen naar  Agriturismo Santa Giusta. Daar tik ik dit stukje in afwachting van ons diner.

In de bar waren Walter en ik overigens niet zo flink dat we onze gebruikelijke grote bier bestelden. We hielden het bij een kleintje omdat gaandeweg duidelijk geworden was dat in ieder geval een deel van de weg naar de Agriturismo toch weer bergop zou zijn. Daar hebben we geen spijt van gehad.

De agriturismo lijkt weer echt een origineel oud gebouw met kruip door sluip door gangen met daaraan de kamers. Her en der ladders die nog verder voeren naar: hooizolders? kamers voor de meiden en knechten? Op de kamers een (hopelijk) goed bed en nette badkamer. Dat gaat goed komen vannacht. Nu nog een kwartiertje wachten tot het diner. Dan krijgen we iets warms hoop ik. Al dat typen heeft me tot nog toe wel een beetje beschermd tegen de energiezuinigte die Italie lijkt getroffen te hebben maar ik ben nu wel een beetje door mijn stof heen.

Tot morgen, H