19 mei 2023

Vandaag wandelen we, op deze speciale dag van Palombara Sabina naar Monterotondo. Het wordt best een avontuurlijke tocht. Wat zou ook Fred genoten hebben van deze wandeltochten in Italië en alles wat we zien.  Hij gaat gelukkig altijd met me mee.

Corrie heeft iedere dag het boekje met de route aanwijzingen en Hein en Walter hebben de track op hun gpx. Vanochtend geeft Corrie aan dat de blauw-gele markeringen die we altijd volgen, er niet zullen zijn. We moeten wit-rode aanduidingen volgen. We verlaten het oude, en voor ons gevoel, arme stadje Palombara. Veel gebouwen ogen troosteloos en voor onze begrippen, verwaarloosd.

Als we ongeveer een half uur onderweg zijn, stopt er een auto naast ons. De chauffeur vraagt waar we heen gaan. Dit vertellen we hem en hij raakt lichtelijk van slag en stapt uit. De richting die we oplopen is niet goed. Volgens hem moeten we juist de andere richting uit. Wij zijn echter overtuigd dat we goed gaan. Hij blijft maar gebaren en uitleggen en vertellen dat hij uit Palombara komt en hij toch wel heel goed de weg naar Monterotondo weet.

We zijn niet van plan zijn advies te volgen. Uiteindelijk stapt hij, hoofdschuddend weer in zijn auto en rijdt weg. De weg die wij moeten lopen is niet een route die je met de auto kunt rijden. Dus we begrijpen zijn verwarring wel enigszins. En vertrouwen op onze route gegevens en wandelen verder. We lopen nu echt buiten de stad en zien wat grotere huizen en vooral veel honden. Echt bij iedere woningen zijn over het algemeen wel 1, maar meestal 3 of meer honden.

Luid blaffend tegen iedere voorbijganger. Dus ook tegen ons. Niet altijd fijn. Na ongeveer 8 km komen we bij een supermarkt, waar ook een café is. We bestellen thee en koffie. We willen wel wat eten, want vanmorgen hebben we als ontbijt ieder een soort klein croissantje gekregen. Er hangt een grote kaart, met de lekkerste dingen.

Maar jammergenoeg is dit er allemaal niet... We eten een sandwich en gaan weer verder. Het regent af en toe wat en we hebben nog geen rood-wit markeringen gezien. Maar het gaat goed. We lopen een groot stuk langs de provinciale weg en mogen daarna een bos in. Het is een vochtige lucht en de struiken en bamboescheuten hangen laag door de regen. Het lijkt wel of we in een regenwoud lopen. Al snel zien we een man, met laarzen aan en een klein rugzakje. Hij vraagt ons iets in het Italiaans. Hein hoort zoiets als 'capra'. En hij denkt dat dit geit betekent. (Net opgezocht en klopt inderdaad) Hein begrijpt ook, dat deman vraagt of wij een geit hebben gezien.... We vragen ons af of je een geit kwijt kunt raken...? Hij loopt door en komt later toch nog achter ons aan. Hein vraagt hoeveel geiten hij zoekt.    200 is het antwoord!  Echt, hoe raak je 200 geiten kwijt?  We begrijpen er niets van. Tot we op een zeker moment in de verte honden horen blaffen. En we bedenken dat hij moggelijk een geitenherder, die iemand moeten gaan aflossen in dit dichte bos... We zien hem niet meer. Het is vast goed gekomen met hem. We lopen weer een stuk langs de weg en eindelijk zien we de eerste markeringen. We gaan dus echt goed! We moeten onder een drukke weg door.  Dan zien we ineens meer pelgrims voor ons lopen. Welke route zij gelopen hebben weten we niet, maar ze gaan ook naar Monterotondo. Langzaamaan lopen we allemaal hetzelfde pad. Morgen de laatste dag naar Rome...

Leoniet