Accommodaties/Stadjes/Eigenaars/Bars/Restaurants ...

Country House Tre Esse, Assisi

Op een kwartier lopen van Assisi. Nette kamers, op het terrein verspreid. Personeel vriendelijk. Groot terras maar daar maakten we dit jaar geen gebruik van vanwege het weer. Zwembad. Ontbijt goed. 

Albergo Il Cacciatore, Spello

In het stadje. Hotel, beetje standaard kamers maar netjes. Leuk personeel. Goed ontbijt. Opgefleurd door een mevrouw in een opvallende jurk. Opvallend door de combinatie van kleur(geel) en maakwijze (gepunnikt volgens mij, gehaakt volgens anderen). Bij onze start op de wandelroute lijkt ze hetzelfde plan te hebben als wij behalve dan dat ze op slippers en met alleen die jurk aan de tocht begonnen is, waar wij stevige wandelschoenen, dito kledij en een rugzak dragen. Ze keert gelukkig na een tijdje ook weer om. Het was maar een ommetje. Niet iedereen raakt haar beeld gemakkelijk kwijt.

Agriturismo Le Vigne, Colle San Lorenzo

Buitenaf. Voordat de laatste klim over een overwoekerd pad naar de Agriturismo begint koelen we nog even af in een stille bar in het even stille Vescia. De eigenaar probeert ons wat pizzabroodjes aan te bieden. Als hapjes bij het bier of om te verkopen?  Wij kiezen voor de (koop)chips. De Agriturismo staat boven op een heuvel. Mooie ruime kamers. Ontvangende eigenaresse vriendelijk maar wat uitgeblust/afstandelijk bij aankomst. Dat maakt ze later goed tijdens het diner. Zij en haar zus/dochter? koken zelf en goed(!) voor de avondmaaltijd. We eten buiten op de veranda. Ontbijt goed met voortdurend aandacht voor de gasten. De volgende dag met de auto naar de start van de route in Upello.

Agriturismo Le Mandorli, Bovara di Trevi

Trevi zelf is een mooi middeleeuws stadje maar daar hebben we niet veel meer van gezien dan het terras op het Piazza Garibaldi. We dachten dat we er al ver waren maar dat viel toch nog wel wat tegen. Bij het verlaten van Trevi was een band al aan het repeteren voor een openlucht concert maar wij zaten zoveeel verder dat we daar verder niet van hebben kunnen genieten. Bovara di Trevi is een gehucht een paar kilometer na Trevi. De Agriturismo is in het gehucht. Terrein en gebouwen maken een leuk/rommelige indruk. Kamers wat gedateerd maar netjes. Personeel (eigenaresse met dochter) enthousiast/vriendelijk. Koken zelf. Lekker. We zijn er tezamen met een groep die de omgeving gaat verkennen. Een Finse mevrouw ziet ons ook voor leden van haar clubje aan en maakt netjes kennis met ons. Blijkt later overbodig.

Agriturismo Borgo della Marmotta, Poreta

Beetje resortachtig. We verblijven in een soort huisjes. Netjes en karakteristiek. Grote lobby-achtige ruimtes ter beschikking vd gast. Goed gegeten maar ook wel 1 van de duurste tenten op onze trip zo bleek later. Personeel vriendelijk/professioneel. Ontbijt goed. Bij het verlaten (we moeten nog even wachten zodat Walter zijn SD card voor de Garmin van de schoonmakers van zijn kamer kan redden) komen we in gesprek met een oudere dame (midden 80?) die ooit voor de vader van de huidige eigenaar werkte. Ik probeer zo goed mogelijk te volgen wat ze zegt maar ik heb meer tijd nodig dan zij met haar woorden. Als ze ziet dat ik achterloop in begrip mompelt ze "non capisce (hij begrijpt het niet)" en begint met haar stok te zwaaien in de richting van het resort om aan te geven waar het over gaat. Zonder kleerscheuren en met een welgemeend "goede dag verder" uiteengegaan.

Hotel Charleston, Spoleto

Hotel beetje aan het eind van het stadscentrum. Standaard hotel met dito kamers. Corrie en ik slapen in het hotel. Leoniet en Walter in de annex. Personeel vriendelijk/professioneel. Gastvrouw heeft een mild geringschattende glimlach als ze zich onbespied waant. Ze zou misschien een betere tegenspeelster zijn van de manager in Casa Vacanze Residence Fiocchi (zie verder) dan de mevrouw die die rol nu invult. Ontbijt is goed. We zitten samen met een groep Engels sprekenden maar worden het niet eens over de nationaliteiten. Blijken er ook 2 soorten te zijn: Australiërs (mountainbikers, GEEN e-bikes) en Ieren (lopen ook de Camino) maar zijn ons net een etappe/dag voor.

Casa vacanze Il Ruscello, Ceselli (Colle San Lorenzo)

Indien mogelijk vermijden. Een beetje vaag complex bestaand uit een hoofdgebouw(?) waarin kamers/appartementen(?) En minimaal 1 appartement met keuken en slaapkamer (in dit geval de onderverdieping van het huis van de eigenaresse). Corrie en ik hadden het voorrecht in het appartement te mogen verblijven. Een beetje donkere affaire met gedateerde inrichting. Daarvan was overigens wel duidelijk dat de kosten er ondertussen wel uit waren. Het karakteristieke uitdruiprek in Tomado-stijl (Italianen drogen niet af maar druipen af in een kastje zonder bodem boven de spoelbak) was al behoorlijk verroest. Verder was het verband in de keuken ook al lange tijd op vakantie. Scheve deurtjes, aanlopende schuiflades ... Saillant detail, onderdeel van de verwarming van het appartement: vierkante metalen panelen. Ik kon er niet meer van maken dan infraroodpanelen en dat is dan in ieder geval naar Nederlandse maatstaven wel modern. Minder modern aan de andere kant was dat de stekkers er afgeknipt waren en dat ook de rest van de cv uit stond. De eigenaresse was een wat drukke dame die om de zin "Tutto bene?" vroeg maar niet wachtte op het antwoord. Wij hebben ons verder niet verzet.

Het avondeten ter plekke ging niet door omdat mevrouw haar restaurant (net als haar zwembad) nog niet geopend had. Wij werden door haar per auto naar een (het?) plaatselijk restaurant gereden. Gelegen in het groen aan een forellen kweekvijver ongetwijfeld een idyllische plek op een zwoele zomeravond. Maar nu, na een grijsgrauwe dag, met alle wanden geïnstalleerd deed de oversized partytent een beetje vreetschuur achtig aan. Smaak en hoeveelheid van het eten maakten weer wel wat goed. Ik kon mijn spareribs niet op en heb ze meegenomen voor de volgende dag. Dat beviel goed.

Casa Vacanze Residence Fiocchi, Arrone

Het pad relatief vlak langs een beekje. Onderweg nog een biertje op de piazza van Precetto. Daar schuift ook een Amerikaans echtpaar(?) aan op het terras. Zij zijn ook onderweg naar Rome maar in Florence begonnen en dus al zo'n 4 weken onderweg. We zullen hen nog vaker tegenkomen. Vlak voor Arrone een serieuze wolkbreuk met knallend onweer. Wij schuilen voor een soort garage onder een balkon/overkapping. Bij aankomst treffen we de Basil Fawlty look-a-like waar ik al eerder over schreef. Het verblijf is zonder meer netjes. Alles ook vrij nieuw volgens mij. Diner en ontbijt goed. Na vragen krijgen we gewoon hartige broodbeleg ipv het gebruikelijke zoet.

B&B San Francesco Suite, Poggio Bustone

We verblijven 2 nachten hier. De eerste keer wandelen we naar Piediluco. Die eerste wandeling is een beetje typisch. De eerste helft licht stijgend, dan stijl omhoog en daarna weer een helft vrijwel vlak naar Piedilluco aan een meertje.

Niks negatiefs over het verblijf in Poggio Bustone. Leuke kamers midden in een straatje typisch voor de stadjes in deze regio. Die zijn een soort opeenstapeling van huizen die, lijkt het schots en scheef op elkaar gezet worden met daartussen een wirwar van straatjes 2 personen breed die de bewoners toestaan al zigzaggend tegen de helling op met hun Fiat 500 of Piaggio Ape bij hun huis te komen. Per trap stijl omhoog of omlaag kan de wandelaar zo nu en dan wat afsnijden. Ergens onderaan het oude deel van het stadje, het deel waar we zitten, is de bar. Centrum van het stedelijk leven, in ieder geval voor een deel van de mannelijke bevolking. De eerste dag dat we aankomen (opgepikt met de auto vanuit Piediluco) zijn we daar duidelijk nog echte vreemden die er niet echt toe doen. (De serveerster deelt bij het uitserveren van onze consumpties uiterlijk onbeschaamd, over ons heen, van verre luchtkusjes uit aan duidelijk vaste klanten rond een naburig tafeltje). Even later komen de Ieren aan. Na een drankje worden ze opgehaald die verblijven elders.

De tweede avond, we zijn die ochtend teruggebracht naar Piediluco (de taxi bracht de Ieren naar Poggio Bustone voor hun volgende etappe) en komen lopend in Poggio Bustone aan, zijn we duidelijk in status gestegen. De tv gaat op docudrama "De wereld van Andre Rieu". Dat maakt dat we ons gelijk thuis voelen. De derde keer in de bar was op zondagmorgen bij de start vd wandeling richting Rieti om nog wat broodjes te kopen en een laatste kopje koffie voor de start. De bar bewees ook toen weer haar nut. Er hingen zo mogelijk nog meer mannen rond als de beide keren daarvoor. Of dat nou kwam doordat het moederdag was of door de sculpting legging die de bardame droeg moest onduidelijk blijven. Mijn Italiaans is nog niet van het niveau dat ik dat soort zaken gevaarloos bespreekbaar kan maken vrees ik. Dus we zijn verder gelopen zonder die vragen te kunnen beantwoorden.

De kamers, netjes en leuk ingericht zitten in een van die huizen in die middeleeuws aandoende straatjes. We hebben samen de beschikking over een huiskamer voor het ontbijt. Helemaal goed. Voor het diner is er weinig keuze. Een klein restaurant om de hoek. Wel reserveren anders kan je niet terecht of kom je in een soort hokje verderop in de straat. Iets minder leuk dan het echte restaurant.

Hotel Cavour, Rieti

Een echt zakenhotel. Zou overal kunnen staan. Nette standaardkamers, professioneel personeel. het restaurant in in het weekend gesloten en wij zijn er op zondag dus we moeten op zoek naar iets anders. Dat levert nog een aardig moment op. Omdat wij van de vroege eters zijn, in ieder geval naar Italiaanse maatstaven, vinden we bij het zoeken wel een restaurant maar dat doet door een onwrikbare deur en het volkomen gebrek aan clientèle niet echt "open" aan, Daarbij komt dat we na alle primi, secundi en dolci wel weer eens toe zijn aan een simpele pizza. Dus een toevallige voorbijganger maar even aangeschoten om de weg naar een pizzeria te vragen. Die geeft na duidelijk aarzelen aan waar die (pizzeria) te vinden is, opent de deur vh restaurant waar we voor staan en verdwijnt naar binnen. De baas van het restaurant blijkbaar en hij laat de deur open dus het restaurant lijkt dat dan ook. Toen daar maar binnen gegaan en met een beter doordachte eetstrategie werd de maaltijd heel goed. Baas keek wel een tikje verrast maar dat was snel over. Het ontbijt was goed. Continentaal, zoals dat heet. Dus niet alleen zoet.

Rieti is een wat grotere stad met een heus centrum en ook nogal wat jeugd. Wij zijn aan het eind van de wandeling opgehaald per taxi bij een Sanctuarium in het bos ten noorden van Rieti. De laatste 7 Km naar de stad vonden onze organisatoren blijkbaar niet echt wandelbaar. Dus wij werden gereden. Overigens was de wandeling die dag wel bijzonder in die zin dat we ook nog langs de herdenkingsplek kwamen van een vliegtuigongeluk waarbij in 1953 Sabena-vlucht 503 tegen een heuvel gevlogen was met de dood van alle passagiers ten gevolge. Een van die passagiers, Miss Italië 1953 Marcella Mariani, was op terugreis naar Rome vanuit Brussel waar ze Sophia Loren vervangen had op een bal. Geen gering feit. Dat haar dood de nodige aandacht kreeg wordt langs de route duidelijk gemaakt. De heilige Gregorius heeft zelfs in zijn kerkje onderdak moeten geven aan een herdenkingscentrum voor de Miss Italië 1953. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er ook een eerdere vliegramp herdacht wordt waarbij het 1e van Milan omkwam. Dat maakte het allemaal nog belangrijker en meer de moeite van het herdenken waard blijkbaar.

Agriturismo Santa Giusta, Poggio San Lorenzo

Een mooie Agriturismo op een plek buiten het dorp. Het weer speelt ons parten waardoor het kouder is dan het comfortabel is. Wij zijn met 2 dames de enige gasten lijkt het. Goed gegeten ook bij het ontbijt. Het huis lijkt oud door allerlei kruipdoor-sluipdoor trapjes naar vides  in de kamers. Grappig maar vreemd. Doet allemaal niet echt "gastvrij" aan doordat het relatief koud is en de beheerder(?) duidelijk zit te wachten tot we ons ontbijt op hebben en vertrekken. Verder niks op aan te merken.

Poggio San Lorenzo is een klein stadje met  een aardig pleintje waar we in de bar een drankje genomen hebben, De volgende dag bij vertrek in de Alimentari daar zoals het hoort wat broodjes laten beleggen voor onderweg.

Agriturismo Chiusagri, Poggio MoianoPoggio Moiano, lopen we van de "bovenkant" binnen. Het centrum ligt langs de doorgaande weg in het laagste deel van het dorp. Daar is ook ergens ons onderkomen voor die dag maar voor we ons daar om bekommeren is de eerste zoektocht gericht op een bar om de dorst wat te verdrijven. En die is ook te vinden in ons buurtje voor vandaag. De bar is echt het middelpunt van het dorp en het terras wordt ingenomen door een schare vage mannen van jong tot oud die op het van oude pallets getimmerde meubilair het komen en gaan van diegenen die nog wel een doel in het leven lijken te hebben gadeslaan. Binnen, achter de bar een vrouwelijke twintiger die duidelijk wel een baan heeft. Naast ons bedient ze de ene na de andere klant, sommigen van het terras, maar daarnaast gewoon ook binnenlopers. De een voor een kopje koffie, de andere voor een zak chips, bier, kraslot, kraslot, koffie, kraslot, ijsje, kraslot en koffie, enz. enz. Als de ergste dorst gelest is gaan we op weg om ons onderkomen voor de nacht te vinden.'

Dat blijkt onverwacht dichter bij dan we dachten. Agriturismo's zijn meestal oude gebouwen op het platteland die omgebouwd zijn voor het toerisme. Maar deze agriturismo is gewoon een huis in een straatje. Eigenlijk beter gezegd, een deur tussen een stel stoffig uitziende raampjes. Lijkt in niets op de mooi gerestaureerde Agriturismo's waar we meestal in terecht komen. Mijn echtgenote uit haar misnoegen met niet mis te verstane bewoordingen: "Ik ga hier niet slapen!". Na aanbellen geen enkele reactie. Ook niet bij de tweede poging. Rond het gebouw lopen levert ook niet meer op dan het idee dat de achterkant helemaal beter het daglicht niet ziet. Dan toch maar even het telefoonnummer in de reisbescheiden gebeld. Dat levert in ieder geval direct contact op en de verzekering dat de "marito" er per direct aan komt. En jawel hoor meneer komt aangereden met zijn dochter. Opent de stoffige deur en helpt ons via een net halletje naar de beide appartementen die ons ter beschikking staan. Pluspunt, om mee te beginnen, er is een pelletkachel en die mogen wij aansteken en van zijn warmte genieten. Dat is een stuk beter dan de kilte die we op sommige plekken aantroffen en spreekt ons wel aan. De rest van de inrichting lijkt het werk van een bevlogen klusser. Elk appartement heeft een keuken, eethoek en badkamer. Daarmee is het vloerplan mooi vol. Om toch ook een slaapplek te creeren heeft de klusser een vide in de kamer gebouwd met daarop een tweepersoonsbed. Om die plek onder het schuine dak (opletten bij het opstaan) te bereiken heeft de klusser een steil trapje met "halve" treden geïnstalleerd. Nadat we gekozen hebben verlaat de baas ons na duidelijk gemaakt te hebben dat we vanavond aan de achterkant! van het gebouw in het restaurant verwacht worden. Dat doet de twijfel over een goede afloop wel toenemen maar na ons geinstalleerd te hebben gaan we toch maar terug naar de bar.

Terug in de bar is er niets veranderd. Er zijn misschien nog meer terraszitters aangespoeld, de bardame is nog net wat drukker, maar verder lijkt het business as usual. Wij zitten wat te filosoferen over het verschil tussen haar en de terrashangers, het verschil in kwaliteit van de auto's op de parkeerplaats tegenover het café (er staat een hele dikke Mercedes tussen de Panda's) en de grote voorliefde van sommige mensen voor krasloten als plotseling 1 van de kopers van zo'n lot terugkomt. Hij heeft prijs! De uitkering heeft nog niet plaatsgevonden en plotseling verschijnen er vanuit een deurtje achter de bar een oudere vrouw gevolgd door een dikke man. Dikke man begint een indringend gesprek met bardame ... Bardame maakt een gebaar wat ik verslijt voor "ik kan er ook niks aan doen" en is zichtbaar aangedaan. Dikke man beent weg, pakt ... juist ...de dikke Mercedes, maneuvreert die tussen de Panda's uit en is er vandoor. Bardame blijft beduusd achter en lijkt na een kort gesprek met een andere vrouw die ook achter de bar opduikt een traan weg te pinken.

Wij fantaseren dat er achter de bar videobewaking is van de bardame door dikke man en zijn moeder en dat die met lede ogen het verlies van de 50 euro door het winnend kraslot zagen. Daarop naar buiten kwamen om haar te zeggen dat ze haar domheid, een winnend kraslot verkopen, niet konden tolereren en daarom het verlies van haar salaris zouden aftrekken. Maar ja, fantasie hè, zonder zekerheid over de waarheid ons bier betaald en terug naar onze huiskamer waar de pelletkachel zijn werk gedaan heeft en de ruimte behaaglijk aanvoelt. 

Het diner 's avonds is een prive feestje in de prachtig door onze gastheer eigenhandig gerestaureerde onderbouw van wat eens de plaatselijke olijfoliemolen was. We namen hem de hachelijke trapjes naar de slaapvide daarna maar niet kwalijk meer. Eind goed al goed.

Het ontbijt de volgende morgen in de bar. Een andere dan die van gister. Hier ook weer een bardame maar een zonder dikke video bewaker zo te zien. Ze dopt haar eigen boontjes achter haar bar. Ervoor een schare bewonderaars aan de koffie. Wij mogen een croissant en koffie op basis van het bonnetje wat we overhandigen. Als we een tweede ronde vragen is er aarzeling en verbazing maar we krijgen hem. Zij is uitverkocht.

Agriturismo Del Sole, Nerola

Nerola ligt, zoals zowat alle plaatsjes in deze streek, boven aan een berghelling. Het laatste deel van het pad naar boven is niet echt bewegwijzerd. Onze GPS track moet uitkomst brengen. Boven aangekomen lopen we op een kruispunt tegen een bar aan. Met de Agriturismo nog een paar kilometer bergafwaarts te gaan is het een goeie plek voor het aankomstbiertje. Als we daar op het terras onder het zonnescherm van zitten te genieten worden we toch weer naar binnen gejaagd door een forse regenbui. Als die voorbij is en nog meer bier drinken contraproductief wordt lopen we de laatste kilometers naar de Agriturismo. De baas had al geïnformeerd hoe laat we aan dachten te komen omdat zijn vrouw een verrassing voor ons zou maken? Daar waren we natuurlijk wel benieuwd naar. Ferm doorstappend waren we redelijk snel bij ons overnachtingsadres. De ontvangst was allerhartelijkst. De verrassing was verse bruschette met een mooie fles rode wijn die op onze kamers stond te wachten. Walter en ik kozen om te beginnen maar weer voor een biertje. Mooie kamers in een volledig gerenoveerde en gemoderniseerde boerderij (voorheen het woonhuis van de ouders van mevrouw) temidden van de olijfgaarden. Meneer is enthousiast over zowat alles wat zijn omgeving aangaat en wil daar ook graag ons van mee laten genieten. Aanstekelijk. We zijn de enige gasten. Het diner is ook heel goed verzorgd door mevrouw in samenwerking met haar zus. Later komen ook de kinderen meehelpen. Onze kamer, heel ruim met een uitgebreid terras waar het nu geen weer voor is. Voor het slapen gaan laat meneer weten dat hij de hekken zal sluiten zodat we ook geen last hebben van de wilde zwijnen. Dat vinden we een goed idee. Het ontbijt volgende ochtend is ook perfect. Meneer zwaait ons uit en brengt ons op het idee dat er een lange en een korte weg naar ons volgend adres is. 

B&B LA Serenella, Palombara Sabina

Tja, die korte en die lange weg ... We lieten ons verleiden de routeaanwijzingen in het boekje te negeren en gingen niet terug richting Nerola om daar de route op te pikken. Dus dat werd een bijzondere wandeldag met aan het eind een busritje. Ik schreef er al eerder over.

De B&B lag "boven" in Palombara aan een smal plein. Het is in feite een appartement in een groter gebouw. Het lijkt alsof de bewoner het nog maar net verlaten heeft. De inrichting gedateerd, jaren 50- 60 van de vorige eeuw? Maar wel redelijk sjiek voor die tijd lijkt mij. Mooi uitzicht over de daken van Palombara en verder over de dalen rond Palombara. De bar van door de zoon van onze gastheer tegenover het huis is niet echt heel leuk. Binnen kan je niet zitten en het terras wordt bezet door ... rondhangende mannen die daar ook hun rookverslaving de ruimte geven. Niet echt lekker nu het terras door de weersomstandigheden afgesloten is met een soort partytent. 's Avonds eindelijk een echte Italiaanse pizza. Het ontbijt de volgende ochtend ook weer in de bar. Beperkt tot broodjes met zoet en koffie. Gelukkig konden we bij "Zia Beppe" goedbelegde broodjes voor onderweg kopen. Overigens was de echte Zia Beppe al lang overleden. Wat wel weer meeviel dat de nieuwe eigenaar weliswaar geen familie was. en daardoor niet de Zio van de Zia was, maar wel Beppo heette. 

Albergo dei Leoni, Monterotondo

Hotel Dharma Style, Roma