O sole Mio ...

Vandaag de langste etappe van onze wandeltocht naar Assisi. 

23 km met natuurlijk de nodige meters klimmen en dalen. het routeboekje zegt dat we er 7 uur voor moeten uittrekken.
het zonnetje schijnt al heerlijk als we om kwart voor 9 richting bushalte gaan. voordat we aan onze wandeling kunnen beginnen, moeten we eerst 20 km met de bus naar het startpunt van vandaag.
Helaas blijkt de bus niet meer te rijden.

na enig overleg bellen we een taxi. Voor 40 Euro worden we naar ons beginpunt gebracht. De bus zou 2 Euro pp gekost hebben, maar alla het is vakantie.
Dus na wat vieren en vijven kunnen we starten. Gelukkig waait er een stevige bries. Dat zorgt er voor dat de warmte niet echt vervelend wordt.

Na een paar uur wandelen kloppen we heel brutaal aan bij de gesloten receptie van een vakantiepark voor paarden en hun eigenaren. Helemaal van harte gaat het niet, maar we krijgen koffie.
Als ik even naar de wc ga en het licht aan doe, begint er iets een hard geluid te maken. De deur blijkt niet gewoon op slot te kunnen en dit geloei/ gehinnik moet blijkbaar ongenode gasten tegen houden.
Terwijl ik zo snel mogelijk probeer te plassen om verlost te zijn van dit lawaai, krijgt  Hein een telefoontje van onze reisorganisatie.

Het hotel waar we vannacht zouden slapen, heeft een dubbelboeking gemaakt en dus is er geen plaats meer voor ons. De eigenaar van het hotel zal ons met de auto naar een agriturismo slaapplaats brengen. Prima oplossing, als we maar niet nog meer kilometers moeten lopen.
Aangekomen bij het hotel in Valfabricca blijkt de hoteleigenaar al weg te zijn met onze bagage. Blijkbaar is hij vergeten dat wij ook mee moesten.

Maar nee, als hij  terugkomt, blijkt waarom onze bagage apart vervoerd moest worden. In de Fiat Panda waarmee hij rijdt is geen plaats voor 4 mensen + bagage. Aan mijn kant zit geen ruit meer, maar plastic. De eigenaar ziet er uit als een wildeman en doet zijn naam eer aan, door meteen keihard te gaan zingen als wij ingestapt zijn.
O Sole mio galmt het door het autootje en Walter en Leoniet zingen vrolijk mee. Die missen hun koorrepetities en uitvoeringen al bijna 3 weken natuurlijk en leven zich nu even uit.
Gelukkig is het niet al te ver naar onze nieuwe slaapgelegenheid.
Niet vanwege het zingen hoor. Dat klinkt best goed en heel vrolijk.
Ik kan alleen niet goed inschatten of de vrolijkheid van onze chauffeur bij zijn karakter hoort of dat hij al het nodige gedronken heeft.
Op de plaats van bestemming is er een jonge man die ons onze kamers laat zien en de bagage er naar toe brengt. Voor de bagage van Hein en mij betekent dat een buitentrap op. De jongeman wil niks weten van het spreekwoord, wat Hein hem voorhoudt: beter een oud paard dood, dan een jong bedorven.
eerst begrijpt hij het niet, maar na wat uitleg blijft hij erbij dat hij de zware koffer naar boven brengt. Ten overvloede laat hij zijn getatoeerde spierballen zien. Dus laten we hem natuurlijk het werk doen. Je wilt zo'n jongeman natuurlijk ook niet op zijn tere zieltje trappen. Nu gaan we zo meteen eens kijken wat de pot hier schaft. Hopelijk heeft de vrolijke chauffeur zich er niet te veel mee bemoeid. Anders krijgen we misschien spaghetti met appelstroop.
C.