Het mooiste van Italie ...

Tja, zo aan het eind van onze laatste wandeldag dringt die vraag zich natuurlijk op: " Wat is het mooiste van Italie?".

En natuurlijk ligt het dan voor de hand terug te grijpen naar Florence met zijn kunstschatten. Of lyrisch uit te weiden over de landschappen onderweg.

Misschien verdienen al die bloemen onderweg die titel. Elke dag kon ik, in mijn beleving toch zeker, een soort fotograferen die ik nog niet "had". Wat een rijkdom, toch zeker als je bedenkt dat ik natuurlijk alleen de nu bloeiende soorten opmerkte.

Misschien verdient de baas van de agriturismo Pioppo waar we gister vertrokken die kwalificatie. Corrie schreef al over hem. Volop drama  en vrolijke vriendelijkheid. Dat ie in het restaurant van zijn agriturisme de dieren serveerde die zijn zoon en hij een paar honderd meter verderop beheerden gaf tegelijk zijn pragmatische aard wel aardig weer. Daarbij liet zijn lichaamstaal ook weinig twijfel over hoe hij conflicten waarschijnlijk aan zou pakken. Hij had tijdens ons verblijf ook meerder malen druk telefoonverkeer en contacten met voorbijrijdende "klanten". Couleur locale. (daarom een wat verstolen foto van betrokkene)

Ik vergeet vast nog wat mogelijkheden, maar ik waag me toch aan de toekenning van "het mooiste van Italie"  aan de alimentari. En eigenlijk meer specifiek aan de dames die de brood en beleg afdeling beheren. Dames omdat het meestal toch de dames zijn. Zo nu en dan staat er een heer die net zo goed zijn werk doet, morsig of niet. Maar ondergetekende heeft nog een ouderwets, niet voldoende genderneutraal, perspectief en daarom gaat mijn stem naar de dames.

In de voorgaande dagen begon de dag vaak met het bestellen van de voeding voor onderweg. In de praktijk kwam dat neer op 2 broodjes met rauwe ham (W&C), 1 rauwe ham en kaas (H) en een formaggio solo (L).

Zo'n alimentari is in veel gevallen een minuscuul winkeltje met een hoop stellingen en smalle gangetjes daartussen. Maar er is ook altijd plaats voor een mooie koelvitrine volgestapeld met worsten en kazen. Daarachter, voor een rek waarin ook weer allerlei formaat broden en broodjes, de alimentares van dienst. In strak gesteven schort, met koksbaret op de haren en mondkapje voor blijven meestal alleen de ogen over om de leeftijd in te schatten. Maar voor deze vrouwen is dat ruim voldoende. Met verve tonen ze op het verzoek om panini alle broodjes die ze hebben. Deze dan maar? Heeft u ook volkoren? Zeker, deze dan? Die is volkoren. Ja die, die wil ik wel. Dan in vier. U wilt er vier, ik heb alleen deze ene. Nee, geen vier maar in vier. Vier dus?  Nee, ik bedoel deze zo snijden en zo  snijden (maak bewegingen waarbij  het lijkt of het brood in vieren verdeeld wordt en doorgesneden voor het beleg). Ooh, in VIEREN. Ik snap het. En dan wilt u, 2 met ham, 1 met ham en kaas en 1 alleen kaas?  Ja graag. 

En dan, na bovenstaande uitwisseling (ik bespaar jullie mijn Italiaans gebrabbel) begint het ritueel van het beleggen. Brood wegen, schaal terug op 0. Het grote mes pakken en dan flinterdunne lapjes snijden van de rauwe ham van de week. Handschoenen aan en een tang voor de lapjes. Na de eerste laag een blik op de klant. Kijkt  ie verheugd of tevreden of staat ie in de wachtstand. Bij het laatste: gewoon nog een laagje er op.

Als het genoeg is dan opnieuw wegen voor de ham en het broodje is klaar. Als er nog kaas bij moet dan wordt ook die met het grote mes gesneden, gewogen en bij het broodje opgeteld.

Dat 4 keer. Ondertussen een gesprek met klanten over de soort kaas of de rijpheid van de ham van de week. 1 Jaar gerijpt, 2 jaar gerijpt ... Iedereen is het er over eens lijkt het dat deze ham, die er deze week is, echt de lekkerste ham is die je maar kan hebben.

Na afloop, toch zeker zo'n 10 minuten later, als alle broodjes klaar zijn en er is afgerekend, het paadje voor de vitrine volgestroomd met andere klanten, lachen de ogen tussen mondkapje en koksbaret je nog steeds toe en wordt je met een welgemeend: " arriverderci e  buono camino ... ciao" op weg gestuurd. 

Beter kan je dag bijna niet beginnen.

En daarom gaan mijn 12 punten naar de Alimentari van Italie met een extra eervolle vermelding voor de dames van de brood en beleg afdeling van Market Ortali in Pietralunga die dit stukje inspireerden!

H.